Tο υπερβολικό άγχος προκαλεί στον οργανισμό, εκτός από ψυχολογικές αρνητικές συνέπειες, βιοχημική ανισορροπία.

Η βιοχημική ανισορροπία αυξάνει το αίσθημα της πείνας, μειώνει το αίσθημα κορεσμού και νιώθουμε την ανάγκη να τρώμε συνέχεια και επηρεάζει αρνητικά τις καύσεις του οργανισμού με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος των τροφών που καταναλώνουμε να μην αξιοποιείται για την παραγωγή ενέργειας αλλά να αποθηκεύεται με τη μορφή λίπους.

Αυτή η διαταραχή της ομοιοστασίας του οργανισμού δημιουργεί ένα δυσμενές μεταβολικό περιβάλλον, το οποίο συμβάλλει στην αύξηση του σωματικού βάρους και ιδιαίτερα σε περιόδους όπου οι ορμόνες στον οργανισμό μεταβάλλονται συνεχώς όπως είναι το προεμμηνοπαυσιακό στάδιο, η εμμηνόπαυση, η εφηβεία, η εγκυμοσύνη, ο θηλασμός.

Σε περιόδους έντονου στρες, ορισμένα άτομα νιώθουν πολύ έντονα το αίσθημα της πείνας, η οποία καταλήγει σε υπερβολική κατανάλωση φαγητού. Το άγχος διεγείρει τον εγκέφαλο να παράγει πολύ περισσότερες ενδορφίνες από όσες χρειάζεται, οι οποίες οδηγούν σε υπερβολική πρόσληψη τροφής που με τη σειρά της προκαλεί υπερέκκριση ινσουλίνης και κορτιζόλης, ορμόνες οι οποίες ευθύνονται για την εναπόθεση ενδοκοιλιακού λίπους.

Το χρόνιο λίπος στην περιοχή της κοιλιάς μειώνει τη δράση της ινσουλίνης κατά τη μεταφορά της γλυκόζης στα κύτταρα. Έτσι, τα κοιλιακά λιποκύτταρα αναζητούν συνεχώς τροφή προκαλώντας όλο και περισσότερη πείνα.

Η δράση της ινσουλίνης και η μεταφορά της γλυκόζης στα κύτταρα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μηχανισμούς του μεταβολισμού, καθώς επηρεάζει μια σειρά άλλων ορμονών. Όταν η ινσουλίνη χάνει τη δραστικότητά της, οι αντισταθμιστικές ορμόνες, όπως είναι η γλυκαγόνη, η αδρεναλίνη, νορ-αδρεναλίνη, χάνουν σε σημαντικό βαθμό την ικανότητά τους να μετατρέπουν την τροφή σε αξιοποιήσιμη ενέργεια. Ο οργανισμός στερείται ενέργειας και αυτό δημιουργεί εντονότερο στρες διαταράσσοντας ακόμα περισσότερο τη βιοχημική ισορροπία, η οποία κάνει ακόμα εντονότερο το αίσθημα της πείνας και δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος.